O gün yine oldukça sıradan bir gündü. Uyandım ve pencereden dışarı baktım. Sıradanlıkla karşılaştık. Hani yolda yürürken karşıdan sevmediğiniz biri gelir de selam vermemek için görmememiş gibi yaparsanız ya, işte o an bunu yapmak mümkün değildi. Önce sıradanlıkla göz göze geldik. 1-2 saniyelik karşılıklı bakışmadan sonra ilk önce o "-Vay kardeşim nasılsın" dedi. Ağzımda lafları yuvalayarak "-İyidir iyi" dedim ve uzaklaşmaya çalıştım. Ama sıradanlık ısrarcıydı. Sıradanlık baskındı. Sıradanlık her yerdeydi. Daha fazla direnemedim ve kısa bir sohbetten sonra perdeyi kapattım.
Ama artık çok geçti. Sıradanlık iliklerime kadar işlemişti. O gün oldukçta sıkıcı geçti. Dışarı çıktım, bir şeyler atıştırdım. Biraz kitap okudum biraz da insanları seyrettim. Her şey o kadar monotondu ki.
Akşama doğru sıkıntı iyice beni ele geçirmişti. Bir şeyler yapmalıydım. Bir şeyler.. Odamda adeta yaratma sürecindeki bir sanatçı, kulağınını kesmeye karar vermiş bir van Gogh, Fenerbahçeli Cemil, Taçsız kral Pele gibi dolaşırken ayakkabı kutusundaki leblebi gözüme çarptı. Ve bir an bir aydınlanma yaşadım.
Neden Çorum'a gitmiyordum?..
Dehşet içerisinde evden çıktım ve adeta TOMA'dan kaçar gibi koşmaya başladım. Sanki arkamda masa 34'ü süresiz açtırmışcasına davranan, elindeki silahla plastik mermiyi sıka sıka gelen bir polis vardı ve beni kovalıyordu. Kısa bir süre sonra evimin yakındaki otobüs acentasına vardım ve Çorum dedim. Biletmi aldıktan sonra içimdeki heyecanı biraz olsun bastırabilmiştim.
Belki de beni çeken yoldu. Bilirsiniz dostlarım, hayat yolda olmaktır. Yersizlik ve yurtsuzluktur. Hiçbir yer ait olmamak sadece aramaktır. Yol 'a karşı olan bu sevgimi ve mutluluğumu arkadaşlarımla da paylaştım.
Sabaha doğru gözümü bir açtım karlı dağlar geçiyor. Bolu'dayız herhalde diye düşündüm. Daha sonra bir daha açtım başımda bir çocuk "-Kalk ağbi Kars'a geldik" diyor. "-Ne Kars'ı lan, nasıl bir kumpasa getirdiniz beni" dedim. "-Pardon ağbi dalmışım filme. Çorum'a geldik" dedi. "-Masumiyet'i de izle o da güzel filmdir" dedim ve otobüsten indim. Beni karşılayan sıcak samimi bir otogar ve etraftaki kendine özgü mimarisiyle kendisine hayran bırakan evler oldu. Aslında olmadı. Olmasını ben de isterdim. Olabilirdi. Ama olmadı.
Standart bir anadolu otogarında yavaş adımlarla yürürken, nereye gitmem gerektiğini düşünüyordum. Neyse ki kafam rahattı. Sabahın erken saatleriydi ve her otogarda bulunan ve size adeta yapışan çığırtkanlar etrafta yoktu. Tam o sırada birisinin bana "-Alaca mı yiğidim" diye seslendiğini duydum. Adımlarımı sıklaştırdım, ve hızlı hızlı yürümeye başladım. Zaten otogardan çıkmıştım bile.
Şehri dolaşmak için fazla zamanım yoktu. O yüzden çabuk olmalıydım. Yoldan geçenlere şehir merkezine nasıl inebileceğimi sordum. Otobüsü tarif ettiler. Tam o sırada Çorum Müzesi 'yle karşılaştım. Zaten kendisi de gayet "Ben buradayım" diyordu. Etrafta bir adet gökdelen tarzı otel, bazı devlet kurumları ve okul varken en samimi olanı müzeydi. Zamanımı müzede geçirmeye karar verdim.
Müze kapısından içeri atar atmaz sanki farklı bir evrene geçiyorsunuz. Sanki az önce yanınızdan takım eşofman ve kendine öz şivesiyle hızlıca geçen gençler.. Etraftaki gereksiz derecede abartı siyasi pankartlar.. Sanki hiç olmamışlar gibi.
Müze binası adına yakışır bir tarihe sahip. İlk olarak 1914 yılında hastane olarak yapılmış. Zaman içerisinde okul olarak kullanılan bina 1988 yılında yanmış ve 1989 da başlayan onarım çalışmaları sonucunda 2003 yılında ziyarete açılmış.
Tarihin ilk yazılı anlaşmasının yapıldığı yer olan bu topraklar bir çok farklı medeniyete de ev sahipliği yapmış. Müzede Boğazköy - Hattuşa, Alacahöyük,gibi kazı alanlarında ortaya çıkarılan eserlerle birlikte Roma, Bizans ve Helenistik döneme ait eserler yer alıyor.
Kapıdan girince sizi ilk karşılayan sağ tarafta kalan hatıra ve hediyelik eşyalar satan dükkan oluyor. Ve devam ettiğinizde gördüğünüz gibi müzenin geniş avlusu. Bu avlunun solunda ve sağında sergilenen eserler var. Sol tarafta kitabeler ve mezar taşları sağda ise erzak saklamak için kullanılmış olan büyük küpler sergilenmekte.
Aslında avluda ve müzede bulunan eserlerin çoğunlu Hitit ve Roma dönemine ait eserler.
Müzeye giriş ücreti 5 lira. Aynı zamanda Müze Kart ' da geçerli. Benimkinin süresi bittiği için kullanamadım. İçerisi gayet modern ve işlevsel bir şekilde tasarlanmış. Danışma alanından bileti aldıktan sonra müzeyi gezmeye başlayabilirsiniz. Sergilenen eserlerin bulunduğu yer 4 katlı. Aska kat şeklinde planlanmış ve ortada bulunan eserlerin etrafında dönüp bitirdikten sonra yeni bir merdiven sizi karşılıyor.
İçerisi loş ve akıllıca yerleştirilmiş fotoseller sayesinde gezmek keyifli. Siz bir cama yaklaşır yaklaşmaz içerisinin ışığı yanıyor ve tabeladaki ayrıntıları okuyup eserleri inceleyebiliyorsunuz.
Ben içeriyi gezerken benimle beraber 2 kişi daha vardı. Pek kalabalık değildi. Müze personeli ilgili. Ben bilet alırken bir grup ziyaretçiye Boğazköy 'e nasıl ulaşabilecekleri hakkında bilgi veriyorlardı. Ziyaretiniz boyunca size güvenlik görevlileri de eşlik ediyor.Onlar da işleyişe hakim.
Eserlerin hepsi gerçekten çok değerli. Onların başka yerlere götürülmeyip burada sergilenmesine biraz şaşırdım. Zira daha önce Çorum 'da bulunan eserler Ankara 'ya sergilenmek için gitmiş ve bir daha geri dönmemiş.
Beni etkileyen diğer bir nokta da Eski çağ dersinde gördüğüm çoğu isimle karşılaşmak oldu. Tanıdık bir simayı görmüş gibi oldum.
Fibula yani Çengelli iğne. Bugün sıklıkla kullandığımız bu basit aletin bu kadar eski bir geçmişi olduğunu öğrenmek ve ilk örnekleriyle yüz yüze gelmek etkileyici. Binlerce yıl önce birilerinin bunu icat etmesi... Zamanla çevre bölgelere yayılması... Basit bir çengelli iğnenin hiç bu kadar köklü olabileceğini düşünmemiştim.
Sikkeler sahte olabilir. Zaten girişte verdiğim yüzlüğe de sahte mi değil mi diye bakmadılar.
Roma dönemi güneş saati.
İlk fotoğrafta en önde bulunan küçük şişeler Gözyaşı şişesiymiş. Ölenin arkasından ne kadar üzüldüğünü belirtmek için kullanılırmış ve ölüyle birlikte gömülürmüş. Hem ölüyle birlikte komple eşini, atını, hizmetçilerini, eşyalarını gömmekten daha mantıklı aslında. Hüzünse hüzün, yassa yas..
Ben de çıkışta sohbet ettiğim hediyelik eşya dükkanına bakan hanımefendiden öğrendim. Söylediğine göre takılar ve kolyelerle beraber en çok dikkat çeken eserlerdenmiş. Demek ki kadınlar binlerce yıldır aynı...
.
En üstteki bulunan kancalı heykel terazi ağırlığı. En dikkatimi çeken eserlerden biriydi. Gelişigüzel bir taşı da ağırlık olarak kullanabilirlerdi.
Müzeden çıktıktan sonra sol tarafta müzeye bağlı bir bölüm daha var. Etnografya müzesi diye geçiyor. Yöresel anlar canlandırılmış. Bir demirci dükkanını, eski bir kahvehaneyi, veya Osmanlı dönemine ait eserleri görmek mümkün. ( Asker zırhı, tüfekler, işlemeli kaseler vb )
Müzeden çıkarken ilk girişte bulunan hediyelik eşya dükkanına da uğradım. Müzedeki eserlerin ilgi çekiciliği kadar bu dükkandaki eserlerin fiyatları da ilgi çekiciydi. (Pahalıydı kısaca) Dükkanda dikkatimi çeken bir nokta müzenin ve bölgenin tarihi anlatan rehber kitapların Türkçe, İngilizce ve Japonca olmasıydı. Türkçe ve İngilizce normal fakat Japonca şaşırtıcıydı. - Dünyanın bir ucu lan. Ben bile dedemin hastalığı dolayısıyla aniden gelmiş bulundum. Girizgahta olduğu gibi kafama esti de gelmedim yani. Rastgele gidecek olsam Bilecik 'e giderdim. Yozgat da olabilir. İyiymiş ama. kendisi -
Dükkana bakan hanımefendiye "-Çok Japon turist geliyor mu?" diye sordum. En çok onların geldiğini söyledi ve müze ziyaretçilerinin hepsinin dışarıdan geldiğini yerli ziyaretçinin neredeyse sıfır olduğunu söyledi. Tarih konulu kısa bir sohbetten sonra müzeden çıktım. Zaten saatte baya geçmişti. Hastane ziyareti, müze ziyareti derken Çorum'da 5 saat bulunduktan sonra aynı gün, gün batmadan 15:00 arabasıyla İstanbul 'a geri döndüm.
Before Sunset...
The Çorum..
